Γράφει η Κα Μοχράνη Αικατερίνη, Ομαδάρχισα, νηπιαγωγός και αρθρογράφος..

Η κατασκήνωση είναι ένα σχολείο και για μικρούς αλλά και για μεγάλους..

Κάθε καλοκαίρι, πλήθος οικογενειών αποφασίζει να στείλει τα παιδιά του σ’ ένα μαγικό μέρος που λέγεται κατασκήνωση. Τα παιδιά δε γνωρίζουν τι πρόκειται να τους συμβεί μόλις φτάσουν εκεί, γι’ αυτό στην αρχή δυσανασχετούν και κλαίνε ουρλιάζοντας κάθε τρεις και λίγο πως θέλουν να μείνουν με τη μαμά και τον μπαμπά. Οι γονείς όμως προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τους πείσουν πως σ’ εκείνο το μαγικό μέρος θα περάσουν φανταστικά. Τους τονίζουν το γεγονός πως θα υπάρχουν πολλά παιδάκια, θα παίζουν όλοι μέρα, θα κάνουν καινούργιους φίλους. Καμία ελπίδα!

Πλησιάζουν οι μέρες που αρχίζει η πρώτη περίοδος κι ενώ τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει, υπάρχει πάντα το άγχος του αποχωρισμού, απ’ την πλευρά των γονέων.

«Κι αν συμβεί τίποτα εκεί;»
«Δε θέλω να φύγει το αστεράκι τόσες μέρες!»
«Μήπως να το ξανασκεφτούμε;»

Όχι, δε χρειάζεται το ξανασκεφτείτε! Είναι η καλύτερη επιλογή και το λέω εκ πείρας.

Η κατασκήνωση (η κάθε κατασκήνωση) είναι όντως ένα μαγικό μέρος. Μέσα Ιουνίου, που ξεκινάει κι η πρώτη περίοδος, εκατοντάδες βαλίτσες κάνουν την εμφάνισή τους στη μεγάλη πύλη. Όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις παιδιά. Παιδιά εδώ, παιδιά εκεί, παιδιά και παραπέρα! Άλλα χαμογελούν, άλλα είναι αμήχανα, άλλα έρχονται με τη παρέα ή τ’ αδέρφια τους κι άλλα έρχονται μόνα τους. Όλα όμως έχουν την ίδια απορία. Να διαπιστώσουν αν όντως αυτό το μέρος είναι μαγικό!

Ο πρώτος αποχωρισμός είναι δύσκολος, το ξέρω! Τον έζησα το 1997 όταν πέρασα την πόρτα της κοινότητάς μου, κρατώντας στο δεξί χέρι τη βαλίτσα και στο αριστερό την αδερφή μου! Κάθε αρχή και δύσκολη δε λένε; Ε, έχουν δίκιο!

Με τον καιρό όμως, τα πράγματα αλλάζουν! Τα παιδιά μπαίνουν σ’ ένα πρόγραμμα. Δραστηριότητες, τραγούδια, παιχνίδια, διαγωνισμοί, πρωταθλήματα, πισίνα κι η λίστα μπορεί να συνεχίζεται για ώρες! Το πρωινό ξύπνημα είναι βάρβαρο και για τα παιδιά αλλά και για τα στελέχη (πέρσι ως ομαδάρχισσα δεινοπάθησα αλλά άξιζε!), όμως η γεμάτη μέρα σε ανταμείβει!  Πρωινό, ώρα καθαριότητας, δεκατιανό,  δραστηριότητες,  μεσημεριανό, δραστηριότητα, ξεκούραση, απογευματινό, δραστηριότητες, μπάνιο, και βραδινό σε γεμίζουν χαρά, ενώ μετά τις βραδινές δραστηριότητες έρχεται η ώρα του ύπνου.

Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα!

Τα μικρά ζουζούνια μπορεί να στεναχωριούνται και να θέλουν τη μαμά τους! Είναι λογικό! Είναι νύχτα κι είναι μακριά απ’ το σπίτι, όμως δε χρειάζεται ανησυχία! Υπάρχει πάντα κάποιος που θα τα προσέχει. Κάποιος που θ’ αφιερώνει όλο του το χρόνο για να είναι μαζί του. Κάποιος που θα μπορέσει να τ’ αγκαλιάσει και να τα καληνυχτίσει υποσχόμενος πως η αυριανή μέρα θα είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη! Κάποιος που θ’ αφήσει ένα φως ανοιχτό και που πριν κοιμηθεί θα τσεκάρει αν όλα είναι σκεπασμένα καλά! Κάποιος που θα έχει το ρόλο της  «μαμάς» ή του «μπαμπά», κι αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένειά των παιδιών αυτές τις μέρες που βρίσκονται εκεί.

Κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να δημιουργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στα παιδιά, να επικρατεί ηρεμία όταν είναι όλοι μαζί, ενώ κάπου υποβόσκει και μια ασυγκράτητη τρέλα. Δίνουν τα πάντα για ν’ ακούν το γέλιο των παιδιών, ενώ προσπαθούν καθημερινά κι ασταμάτητα να μεταδώσουν στους μικρούς κατασκηνωτές την μαγεία της κατασκήνωσης.

Θα υπάρξουν δύσκολες μέρες για όλους (στελέχη και κατασκηνωτές)! Κλάματα, φωνές, τσακωμοί, εντάσεις όμως δεν πτοούμαστε! Κάθε κοινότητα είναι μια οικογένεια και όπως συμβαίνει σ’ όλες τις οικογένειες είναι λογικό να υπάρχουν ρήξεις. Σκέψου όμως πόσο πολύ αγαπιούνται κι αλληλοστηρίζονται τα μέλη μιας οικογένειας. Έτσι κι εκεί! Μπορεί η κατασκήνωση να είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας όμως έχει τη δική της καλή πλευρά. Δημιουργείς φίλους ζωής, μαθαίνεις ν’ αγαπάς, να στηρίζεις, να συνεργάζεσαι, να προσφέρεις, ν’ αυτονομείσαι, μαθαίνεις καινούργια πράγματα, ελέγχεις τα όριά σου, αρχίζεις να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου αρχικά κι έπειτα κάποιον άλλον πέρα από τους γονείς.

Η κατασκήνωση είναι ένα σχολείο και για μικρούς αλλά και για μεγάλους! Μια εμπειρία που θα κουβαλάς για πάντα μες στην καρδιά σου και κάθε φορά που θα έρχεται η γιορτή στο τέλος της περιόδου θα στεναχωριέσαι και θ’ ανανεώνεις το ραντεβού σου για το επόμενο καλοκαίρι κι αυτό θα γίνεται για πολλά χρόνια! Μέχρι που ο κατασκηνωτής, γίνει ομαδάρχης κι από ομαδάρχης, κοινοτάρχης και πάει λέγοντας!

Μια φορά κατασκήνωση, πάντα κατασκήνωση!

Μήπως ήρθε η σειρά σου;